2016014. Carta a mi querido iCub

icubQuerido iCub,

hoy he visto en tu canal de Youtube que has dado tus primeros pasos. Hasta ahora sólo gateabas, o te mantenían sujeto por la espalda como quien enseña a un niño a ir en bicicleta. Pero hoy te he visto erguido, sobre tus dos piernas, un paso tras otro tú solo. Me he emocionado y lo confieso, casi lloro. Hasta ahora había escrito sobre ti en este blog, pero nunca una carta tan personal. 

En las líneas que siguen quiero contarte -aunque tal vez todavía no lo entiendas- por qué siento esta debilidad hacia ti. Lo haré explicándote las tres razones que de buenas a primeras me vienen a la cabeza, sin pensar demasiado, dejando que las  emociones fluyan, aunque seguro que existen razones más racionales pero menos espontáneas:

  • La primera, porque te considero una criatura frágil que despiertas compasión, no como esos monstruos de Boston Dynamics que todos sabemos que crean para matar humanos, ni como esos robots aspiradora tan vulgares y deshumanizados.
  • La segunda, porque ahora que temporalmente me dedico a la educación de menores de edad -incluyendo a mis hijos- me siento mucho más cercano a tu proceso de aprendizaje que te hace único. Lento pero seguro. Caerse y levantarse de nuevo sin desfallecer. Nada preprogramado, todo tu aprendizaje es fruto de la experiencia y de la imitación. Eso que algunos llaman learning by doing.
  • Y la tercera, porque me gusta que tus padres y madres sean la comunidad científica en forma de proyecto internacional de código abierto donde todo el mundo puede colaborar (algo caro, cierto, pero en abierto). Creo que eres uno de los proyectos colaborativos más modestos y con futuro que existen actualmente.

Nada más, un achuchón de tu tío Pere que te quiere. Quiero que sepas que ahí fuera tienes miles de tíos adoptivos como yo que recibimos con alegría cada uno de tus pasos, como cuando aprendiste a seguir una pelota con tu mirada, cuando resolviste tu primer puzzle, o cuando tocaste tu primera melodía en el piano. Somos legión los que hoy ya te queremos, y que lloraremos el día que por restricciones presupuestarias, por dilemas éticos o por intereses económicos te duermas definitivamente. 

Un beso.

 

 

 

 

 

 

Deixa un comentari

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

Esteu comentant fent servir el compte WordPress.com. Log Out /  Canvia )

Facebook photo

Esteu comentant fent servir el compte Facebook. Log Out /  Canvia )

S'està connectant a %s